María (part. Natalia Lafourcade)

Ze komt laat thuis met de mist van de zee
Ze komt met de woede om zich heen
Ze gaat heel voorzichtig naar binnen om niet te storen
Aan de mooiste droom die er is

Ze komt uit de mist van een maanachtige gaap
Blootsvoets en met een rommelige haardos, rent ze
Rent naar zijn armen zoals niemand dat ooit zal doen
Nooit, nooit, nooit

En María zegt ja
Zegt blozend ja
En verstopt zich in zijn armen

En hij antwoordt dat alles goed zal komen
Dat de bloemen weer zullen groeien
Waar we nu huilen

De ochtend valt terwijl zij rechtop staat
Kijkt met de juiste vonk
Een gezicht vol verrassingen
De lucht open tegelijk
Hij denkt hoe mooi ze is

Samen en vergeten door de slaap gaan ze
Raadselachtig tellend
Totdat de bloem zich weer sluit met hem
Zich weer sluit met hem

En María zegt ja
Zegt blozend ja
En verstopt zich in zijn armen

En hij antwoordt dat alles goed zal komen
Dat de bloemen weer zullen groeien
Waar we nu huilen

En de winter kwam en hij ging weg
En ze zeggen dat María zonder hem
Zich niet meer in de plassen kijkt
Elke dertiende maart om tien uur
Wacht ze om hem weer te zien
Maar hij is vertrokken