A Mis Cuarenta y Diez

Op mijn veertig en tien
Vijfenveertig zeggen dat ik het lijk
Maar eerder dan later
Moet ik het delicate moment onder ogen zien
Om te beginnen denken
Aan het opruimen, aan het hoofd koel houden
Me te schikken in het schrijven van een testament
(Excuses voor de treurigheid)
Zodat mijn dierbaren, veroordeeld
Aan een ondankbare toekomst
Niet lijden wat ik heb geleden, heb ik besloten
Ze geen cent na te laten
Alleen rechten van liefde
Een zeven in het hart en een zee van twijfels
Op voorwaarde dat ze niet
Mijn weduwen, op de rommelmarkt, verkwanselen

En, wanneer, mijn Rocio
De ziel pijn doet en de waterpokken heeft
En, een rode rilling
De leeftijd van de gans van mijn Carmela markeert
Zullen ze een slecht voorbeeld hebben, een hulla hop
En een D'Artagnan die blaft
Voor elke kus die hij hun onthoudt
De opschepper van hun vader

Maar zonder haast, want, naar de missen
Van requiem, ben ik nooit een fan geweest
Want, het houten pak dat ik ga dragen
Is nog niet eens geplant
Want, de priester die me de laatste zegen moet geven
Is nog geen misdienaar
Want, om commercieel te zijn, aan dit lied
Ontbreekt een goed refrein

Sinds ik met de bleke dame ga
Voel ik me meer dood dan levend
Maar in haar bed de eeuwige slaap slapen
Lijkt me te veel gevraagd
En, dat terwijl ik nooit heb opgegeven om te zoeken
In open lippen
Zeggen ze dat er kussen zijn die, je krijgt ze
En ze wekken een dode weer tot leven

En, als jullie naar mijn graf komen op bezoek
Op mijn verjaardag
En ik kom niet, wacht dan, in de kamer
Totdat ik terug ben van de wc
Wie kan het schelen
Na de dood, dat iemand zijn verslavingen heeft?
Op de dag van het laatste oordeel
Misschien is God mijn advocaat van dienst

Maar zonder haast, want, naar de missen
Van requiem, ben ik nooit een fan geweest
Want, het houten pak dat ik ga dragen
Is nog niet eens geplant
Want, de priester die me de laatste zegen moet geven
Is nog geen misdienaar
Want, om commercieel te zijn, aan dit lied
Ontbreekt een goed refrein