Ti Tian (Rice Fields)

Wen shan ah, kijk naar de woorden die je schrijft
Ik gooi alles uit, schrijf alles op, wat maakt het uit, dat komt wel goed
Dit liedje, dat vertel ik je pas op de middelbare school
Het landschap van mijn thuis, die rijstvelden, die heb ik achtergelaten

Als de maan opkomt, laat dat mijn plezier het beste benadrukken
Een mysterieuze schaduw die op de achterkant van mijn blad verschijnt, ik schrijf niets wat ik niet wil
Met mijn rugzak op, ga ik naar school, zie ik buiten jou, gras dat groeit
Is een soort vrijheid die niet kan worden onderdrukt

*Hoi ya e ya, het pad loopt verder
Daar, daar is het, ja, mijn geliefde
Hoi ya e ya, het pad loopt verder
Daar, daar is het, ja, laten we het daar naartoe gaan*

De kleine beekjes naast ons, opgroeiend met onze dromen
Die de blauwe lucht omarmen met hun lied
De tranen van mensen zijn immers gevuld met vreugde en blijdschap
En dat is nu mijn grootste geheim, de dingen die ik wil zeggen, zijn ook mijn andere creatieve werken
Vertrouw op herinneringen, die veranderen in kleuren, die met het verleden verbonden zijn
Blijf gaan, dat herinneringen je ophalen
Heng, ik wil echt niet des te meer dat het natuurlijk gewoon verdwijnt
Wat betreft de zakenlui, kijk, het was hier vol met de zon
Hoe kun je als je niets kunt, het klokkenhuis veranderen in een schilderij op de muur
Dat symboliseert hoe mensen dagelijks verder leven
En kijkend naar de buitenwereld, beklijft het uitzicht daar
Alleen maar kijkend naar waar jij het tegengebracht hebt op de afstand van het restaurant

Herhaal **

Overal is er een toon, geef de kracht, gebruik het goed of niet
Zelfzuchtige mensen, de hongerige wolven, vallen het ecosysteem aan
Weet je, ben je niet moe, heb je alles gedaan voor de kunst
Kijk naar het volgende hoofdstuk, zo goed of niet

Jij zei dat je voor de decoratie wilt gaan, en ik vraag me af wat dat moet zijn
Waarom kunnen we alleen maar dat wat zo bekend is als natuurlijk gebruiken

Dat idee wordt doorgegeven van generatie op generatie, zeker?
Het is zo jammer dat de diepe groene die de grote rijstvelden zijn, ook zo vertrouwd is geworden

Ik kan de blauwe lucht betreuren, al is het zo dat ik de vogels niet meer hoor
Ik kan je niet onderwijzen; ik ben niet jullie leraar
Ik ben geen grootvader, en kan jullie dat niet geven... geven... ...
Hoog... hoog... hoog... we hebben het cirkelvormige leven

Jullie willen niet luisteren, ik weet dat, maar ik kan niet helpen
Ik wil gewoon dat jullie dat nooit vergeten
Voordat je het weet zijn we met de realiteit verbonden, zijn zelfzucht en dood verbonden
Deze kunstvorm is echt moeilijk te begrijpen.