Nada

Ik ben tot je huis gekomen...
Ik weet niet hoe ik het heb gedaan!
Als ze me hebben verteld dat je er niet bent,
dat je nooit meer terugkomt...
Als ze me hebben verteld dat je weg bent!
Wat een sneeuw ligt er in mijn ziel!
Wat een stilte is er bij je deur!
Bij het bereiken van de drempel,
verhinderde een slot van pijn
mijn hart.

Niets, niets blijft er in je geboortehuis...
Alleen spinnenwebben die de onkruid maakt.
De rozenstruik bestaat ook niet meer
en het is zeker dat hij is gestorven toen jij ging...
Alles is een kruis!
Niets, niets meer dan verdriet en stilte.
Niemand die me zegt of je nog leeft...
Waar ben je, om je te zeggen
dat ik vandaag spijt heb en je liefde kom zoeken?

Ik loop al weg van je huis
en ik weet niet eens waarheen...
Ongewild zeg ik vaarwel
en zelfs de echo van je stem
antwoordt me vanuit het niets.
Bij het kruis van je slot
heb ik voor je verdriet gebeden
en er rolde bij je poort
een traan gemaakt van een bloem
van mijn arme hart.