Tiān Yá Kè

de lucht is helder, de bouw van de stad is koud
het is donker, de maan werpt schaduwen op de bloemen
wie heeft me verteld dat ik de rivier moet oversteken, de wereld in?
wie kan de dromen van de hemel vervullen, als ik mijn thuis niet meer zie?

de herfstbries waait door mijn raam, het is koel
iedereen heeft zijn eigen zorgen, maar ik zing over de gekte van de wereld
de lentewind blaast over de groene rivier, de zuidelijke wateren zijn niet warm voor de harten van mensen
is het niet zo dat we onze eigen glans verliezen?

ontmoet de haat, de avond is laat, de sterren zijn niet meer vrij, de seizoenen bloeien niet meer
de oude wegen naar de westen, de kleine bruggen stromen met water van de mensen
duizend mijlen en bergen, duizenden huizen, de lichten zijn als rook die verdwijnt
de sneeuw valt op de vlakte, en de heer drinkt thee met een klap

het gras groeit, de rook stijgt op, de wolken drijven voorbij
vraag de plek waar de vlinders zijn, de oude regen is niet meer koel
jij bent eenzaam, maar niet alleen, duizenden zorgen zijn niet te vergelijken met wat ik je geef
ik ben met jou, de drieëntwintigste, van hier tot daar, geen pijn meer

ontmoet de haat, de avond is laat, de sterren zijn niet meer vrij, de seizoenen bloeien niet meer
de oude wegen naar de westen, de kleine bruggen stromen met water van de mensen
duizend mijlen en bergen, duizenden huizen, de lichten zijn als rook die verdwijnt
de sneeuw valt op de vlakte, en de heer drinkt thee met een klap

de takken vallen, de bladeren vallen, de lucht is niet meer helder, de oude wegen komen terug
de wind snijdt door de straten, het maakt niet uit waar je bent
jij en ik zijn nog steeds hier
het is een hoge piek, de tijd is voorbij, zonder zorgen, zonder liefde
maar ik ben nog steeds hier, met jou, in de storm, zonder spijt
ver weg in de bergen, jij bent er, ik ben er ook.