La Planta 14

Op de veertiende verdieping van de mijnput
van de gele namiddag zijn drie mannen niet teruggekomen
er zijn sirenes, geklaag, samengevoegde kreten
bij de mond van de put.

Twee vrouwen in rouw verlangen naar twee lichamen
en een moeder die in stilte haar agonische gedachten maalt
is de derde.

Om tien uur weerkaatst de heldere maan
in de ringen van de net aangekomen baas
met hoed, ernst en zijn saaie gebaar.
Hij is de eerste geweest, er zullen gouverneurs komen
burgemeesters, ingenieurs.
ze zullen proberen te kalmeren,
de vermoedelijke weduwe die op haar zakdoek bijt
ze zullen niet weten hoe ze de moeder moeten benaderen
met haar droge ogen.

Om twaalf uur kijkt de baas op zijn horloge
de anderen zijn al weg
en met een punt en een nieuwe alinea zal hij een verveling schetsen
terwijl hij denkt, maar waar zijn ze?

Er is een nieuwe ploeg brandweermannen aangekomen
en om tien voor één was het nacht
de eerste is dood.
Zittend op de grond maken de mijnwerkers
het kruis en vervloeken God
wie had gedacht dat de herhaalde tragedie hen zou verrassen
soms blijft de dapperste
staren naar de baas
met gebalde tanden.
En de baas met hoed,
heeft twee politieagenten naast zich, geen zorgen.

Drie trage uren verstrijken
in het licht van de bange zaklampen
de priester met zijn tranen
verbindt de handen van de tweede op zijn borst
en een vijftienjarige jongen
terwijl hij machteloos huilt, omarmt hij een boom
en de chauffeur van de baas met zijn pet
voelt zich buitengesloten, hij is een voorzichtige man,
goed getemd.

De dauw heeft tot op de botten doorgedrongen als de derde naar buiten komt
het ochtendgloren verwelkomt hem met een grijsblauwe glimlach
en met stemmen omarmen de mijnwerkers elkaar
terwijl één van hen,
de felste die niet naar de baas wil gaan,
huilt op de grond.