Mi Madre

Mijn moeder, zoals alle moeders,
had bijna heilige handen,
en droeg, op haar voorhoofd, een mooie kus,
deze gaven mijn broer en ik
elke ochtend.

Mijn moeder, zoals alle moeders,
was ijverig en puur als water
en zocht, voor mij, en gaf me
de diepe schatten van haar ziel.

En ik was een kind en hield van haar,
en er was niets mooier dan haar gezicht,
en er was geen tederheid, meer tederheid,
dan die van die woordenloze ogen.

Mijn moeder was stilte,
was zo zacht, zo stil,
was heel kwetsbaar, soms bijna als een kus
en ik was haar zoon en zij hield van me.

En we lachten samen en dansten
en plantten rozen en ze zei:
"Jij gaat een verliefde dichter zijn
eternaal van je poëzie."

En ze werd verdrietig en omhelsde me,
en ik was een kind en wist niet
dat verdriet, zoet, dat ze had
dat ze sprak over groeien en het leven.

Mijn moeder, zoals alle moeders, werkte,
en had natuurlijk geen werktijden.
Ze werkte, simpelweg, kookte,
waste, poetste, weefde, stopte, repareerde en dat alles.

En het was een warme winter, ik herinner me, en ze vertelde me
verhalen over draken en prinsen
en de uren gingen voorbij en toen het tijd was om te slapen
wachtte ze tot ik eerst in slaap viel, voordat ze ging.

Mijn moeder, zoals alle moeders,
wilde nooit dat ik van haar zijde ging,
en ze discussieerde, hard, met mijn vader
en mijn vader lachte en was daarin haar bondgenoot.

Mijn moeder, mijn onvergetelijke moeder,
liet me als erfenis haar redenen na,
deze die ik elke middag herhaal,
wanneer ik met mijn kinderen praat over zaken.

Liegt niet, bedrog jezelf niet,
en ga met vaste stappen door het leven,
probeer eerlijk te zijn, want het is beter
de rust van het geweten dan een wond.

Mijn moeder, zoals alle moeders,
leed en maakte zich zorgen om mijn toekomst,
en ik, als zoon, zoals alle zonen,
begrijp dat onderwerp pas veel te laat.

Vandaag is ze er niet, ze is gegaan, ze hebben haar meegenomen,
maar haar herinnering blijft, levend,
mijn moeder, mijn onvergetelijke moeder,
is de mooiste schat die ik heb.