Chamamé a Cuba

Een middag in januari nam ik mijn kano voor een tocht
Ze zeiden: pas op, met de storm raak je verdwaald
Maar ik ben een sterke correntino, bekend in mijn streek en ervaren in het delta

Ik vertrok toen de eerste lichten van de avond binnenkwamen

Toen het al donker was als de bek van een wolf, wilde ik terugkeren
Maar de bedrieglijke rivier duwde me naar de kust van de zee
En ontmoedigd, zonder de kust meer te zien, om me te vermaken
Met mijn buik omhoog telde ik sterretjes en begon na te denken

Ik dacht aan hoe weinig een man waard is als hij zo alleen is
Maar ik kreeg een idee dat me op dat moment deed reageren
Ik zal een heldendaad verrichten, zoals Vito Dumas, ik zal Marco Polo zijn
En als ik terugkom naar mijn streek, willen alle meisjes me kussen

En na een paar dagen varen
Had ik een vreugde, want ik dacht dat ik Christoffel Columbus was
En ik voelde me verdrietig toen ik de vlek zag
Die geen walvis was, maar goed land, wat een blijdschap

Toen ik een voet op de grond zette en een snuif nam om te zien of het Corrientes was
En toen ik een landgenoot met een geweer zag, vroeg ik hem
Of de boerderij La Cambicha ver weg was, hij zei vriendelijk
U bent in Cuba, socialistische vaderland, land van Fidel

Ik wilde teruggaan vanwege wat ik las in de krant La Prensa
Maar toen ik de Cubanen zag werken, blij voor de toekomst
Vandaag is het land van iedereen, er zijn geen analfabeten en zelfs een kind denkt
Dat degene die Cuba binnenkomt met oorlogszucht niet zal kunnen vertrekken

Want die geweren die gisteren op het onderdrukte volk gericht waren
Zijn degenen die vandaag in handen van het volk hun revolutie verdedigen
Zijn degenen die in mijn streek door soldaten met twee achternamen worden gedragen
Zijn degenen die we zullen hebben, Moncho Raela, Jesusa en Ramón

En met mijn kano en mijn chamamé
Verliet ik Raúl Roa en zette de koers naar mijn streek weer
En aan de correntinos zal ik trouw zijn, en hier eindig ik
Laat de yankees sterven, leve Fidel!