Taikatalvi

Dit podium is het dierbaarst van mijn kinderen
Waar het maanlicht door de steegjes glijdt
Een gebogen den, in de zomer gekoesterd
De witte zee zo uitgestrekt
Die met spookachtige vleugels
Mij thuis komt ophalen

Op de winterse grond is het moment als een eeuwigheid
Waar een klein katje stilletjes naar me toe sluipt
Hier mag ik wonen aan de bron van verhalen waar
De viool van enorme melancholie
Zijn eeuwige melodie schildert
Met zijn lied wekt het de aarde.