WangXian

bloemen dansen in de wind, een jong jaar
in de oude stad groeit de lentebloei
alle winden fluisteren, verstopt in de wolken
langzaam voel ik de tegenwind
ook al gaan mensen weg, blijft de ijskoude kern

als het bordspel begint
kun je elke kans gebruiken om iemand iets aan te doen
verschillende smaken, zoet en zuur, brengen een lach na de zon

het was ooit dat de diepe gevoelens echt waren
hoe kan ik de oprechte gevoelens verbergen?
met jou blaas ik de vreugde en de haat samen weg
vergeet de tienduizend jaren, blijft het puur

als ik zeg, maak je geen zorgen, ga eenvoudig en vrij
het lijkt allemaal zo chaotisch
het donkere water stroomt langzaam, samen met de lente
als de wolken zich samenvoegen, straalt de hemel
word wakker, het is niet dat ik het vergeet

de stad schat 3000 zinnen
niet eens de prins kan lachen, wie kan dit nog begrijpen?
verlangen naar wat ooit was, maar het vergt begrip

het was ooit dat één beweging nodig was
om het verleden te waarderen, overal verandert de geur
met jou praten tot de dood opwarmt
en tien jaar dromen zijn nog steeds koud

het was ooit dat de diepe gevoelens echt waren
hoe kan ik de oprechte gevoelens verbergen?
met jou blaas ik de vreugde en de haat samen weg
vergeet de tienduizend jaren, blijft het puur