Spare

Wanneer begon de lange regen te vallen
Redde ik mezelf op de weg naar huis alleen
Onder de paraplu, tot waar kan ik zo gaan

Alleen de tijd die ik in mijn handen heb
Als ik het kon terugspoelen, zou ik het zo weer doen
Maakt niet uit, tot de tijd dat we elkaar ontmoetten
Ik heb niets nodig

In de sterke wind, verdreven door de regenwolken
Dacht ik aan jou

In de openingen van de zon, een gat in mijn hart
Twee mensen die volwassen hadden moeten worden
Maar het niet konden, alleen in mijn hoofd
Zonder iets te zeggen

In de lach en de blauwe kaart die ik heb ingekleurd
Blijf ik met mijn voetafdrukken
Als ik het in woorden kon vangen