またねがあれば (matane ga areba)

Als ik erover nadenk, zijn er maar twee spijtige dingen:
Dat ik je geen verjaardagscadeau kan geven,
Dat de kleren die ik je wilde laten zien, voor niets zijn geweest.
Dat ik je gedag moet zeggen.
Ach, zal ik je aankijken?
Nou ja, wat maakt het uit.

Door jou moet ik mijn kamer opruimen.
Ondanks dat ik niet veel tijd heb, wat doe je me aan?
Maar als de winter zo streng is, en dit ter sprake komt,
Zulke dingen maken me aan het huilen,
Is de lente niet beter?

Nee, nee, omdat ik door de lente beïnvloed word,
Zou je het moeilijk vinden om dat te zeggen.
Laten we het in de zomer doen, daar smelten de tranen samen met het zweet.
Maar ik hou niet van de hitte, dus laten we het in de herfst doen.
Ik zeg dat alleen maar.

In de dertig maanden die ik met jou doorbracht,
Zit een deel van het geluk en een deel van de spijt,
Ze bewegen, groeien, de witte bloesem bloeit.
Was ik de enige die dat zo voelde?

De dagen die ik met jou leefde gedurende dertig maanden,
Dat geluk, dat is iets dat je niet twee keer kunt meemaken.
Dat verandert niet,
Dus ik laat het morgen achter.
Knikkend, luister nu naar wat ik zeg.

Als het moment daar is, lijkt het een eenvoudige zaak om niet te huilen,
En de meest verschrikkelijke gedachten maken me beschaamd.

De aantallen van het verdriet in mijn borst zijn eindig,
Voor mijn tranen spot ik het eerst,
Ik weet dat degene die spot, ik ben.

Met een slordig gezicht zoek ik naar een sok,
Die 'dank je' zeg ik echt niet, een boeket soms,
Dat is hoe ik altijd geleefd heb,
Ik heb zo geleefd.

Ik kan dezelfde verhalen eindeloos aanhoren,
Routineachtige dagen, een geestdriftige liefde,
Zelfs als ik smaakloze kauwgom heb, ben ik er nog steeds.
Als ik het moet weggooien, kan ik het ook doorslikken.

Als ik erover nadenk, zijn er maar twee spijtige dingen:
Dat ik je geen verjaardagscadeau kan geven,
Dat de kleren die ik je wilde laten zien, voor niets zijn geweest.
Ach, en dat nog meer.

Dat we als vrienden niet meer kunnen afspreken,
In jou was ik kleiner dan ik dacht.
Wat ik wilde zeggen en wat ik wilde horen,
Als ik het bij elkaar optel, blijft er maar één ding over:
Ik hield nog steeds van je.

De herinneringen die je me liet, drie jaar lang,
Dat geluk dat is, zonder enige twijfel,
“Als er een afscheid is”, zeg ik terwijl ik worstel.

Jij gaf me zoveel, maar het is niet genoeg,
Dat geluk, zonder enige twijfel,
Ik kan het niet zo zeggen, maar er is geen afscheid.
Aan het einde zeg ik 'dank je' aan jou,
Dus lach ook.

Hé, lach,
Hé, lach,
Ik zei het zodat het niet zwaar wordt.
Een oppervlakkig vaarwel,
Dat betekent ook niets.

Nou, tot ziens.