Sin Llaves

Het leven dat ik hoop en zal hopen
In de schaduw van de oase die ik heb verzonnen.
Als de wijze op de toppen van de kennis,
Ben ik algen in de zee van de rust;
Ik ben het hout van mijn eigen redding.
Ik hou van mezelf en bescherm mezelf tegen mijn eigen stem.
Neem me mee, met mijn hart spreek ik vaak,
Waar een warme zon heerst
Bij het licht van een aar om te verwarmen
Mijn blote voeten,
Of misschien om te wandelen.
Wie twijfelt, wacht niet
Op een rustpunt in het woeste water.
Wat denk ik, als ik voel,
Verlangens van het gevoel.
Mijn lach, mijn tijd,
Laat ze vol verlangen groeien om te veroveren.
Neem me mee, met mijn hart ga ik vaak,
Naar de plek waar ik ben geboren
Om schelpen te zoeken op de bodem van de zee
Die mijn smaakpapillen overspoelen.
Ik zet mijn zeilen uit, het is tijd om te vertrekken,
Nu zingt de nachtegaal naast de rozenstruik.
De ziel stijgt op, wil vliegen,
Vandaag is het een havik in de paartijd.
Olie lampen moeten aangestoken worden,
Nederlandse schilders zullen mijn handen bevlekken.
Op dit oude altaar dat ik heb opgericht
Wil ik omhoog stijgen in mijn uren,
Als nieuw pollen wil ik me verspreiden
In totale overgave.
Olie lampen moeten aangestoken worden
Zonder sleutels, sta ik voor de deuren van het moment.