Benvolgut

Verlievd, laat me maar veronderstellen
dat, hoewel we geen officiële introductie hebben gehad,
meer of minder, net als ik, je op de hoogte bent
van mijn bestaan, van de dingen die ik doe.
Verlievd, ik geef het toe, wat kan ik doen, wat ben ik een lafaard,
het is niet dat je elke middag mijn favoriete onderwerp bent,
jouw zijn de beloftes die niemand ooit zal nakomen,
jouw de nachten waarop de telefoons niet stopten met rinkelen.
Maar ik zie je wel op schijven die je uiteindelijk niet hebt meegenomen
en sommige, wat een wonder, en sommige die je nooit ver genoeg weg zult hebben,
verlievd, en met een glimlach die alleen loopt
en op die oude foto vergeten in een lade:
jullie hebben een busje geparkeerd om van het uitzicht van een stad te genieten.
Jij wijst naar het romaanse apsis van een kathedraal en jullie zijn jong en sterk!
En je voelt de eeuwigheid voor je!
En, verlievd, je hebt geen idee dat mensen zoals ik
aan het wachten zijn.

En wat zien jullie er leuk uit, en wat moet het pijn gedaan hebben,
en ik stel het me voor - of ik probeer het - en ik verzeker je dat ik begrijp
dat, zelfs vandaag de dag, zonder genade, alles een seconde kan wankelen
wanneer een vriend, goed bedoeld, jouw naam uitspreekt.
Maar ik wil denken dat alles goed gaat en dat je die tijden niet mist,
zelfs al herinner je je niet waarom maar je bent blij.
en je ziet dingen in de wereld die je zo leuk beginnen te vinden
en je bent dankbaar dat jullie mij samen verborgen hebben laten opgroeien.
Verborgen in leugentjes, in vervelende twijfels,
in elke vluchtige intuïtie van een beter leven,
verborgen in 'we zijn te jong om iets te serieus te nemen',
verborgen in 'ik weet niet wat het is, maar, schat, ik kan niet ademen'.
Ai, verlievd, hoe vreemd als ze je ooit pijn hebben gedaan
mijn liefde, mijn geluk, mijn handen
of mijn vinger die over zijn wervelkolom gaat!
Verlievd, die is gekomen en wil blijven!
Ai die vingers, zij zijn niet eenvoudig, van mensen zoals ik
die aan het wachten waren.

Verlievd, ik laat het hierbij, want ik weet dat je een drukbezette man bent.
Ik neem aan dat het tijd is om me te verontschuldigen in de hoop
niet te veel irritatie te veroorzaken, niet als een gek over te komen,
dat de kracht met ons is, vaarwel, tot ziens, geluk!
Voor het geval we ooit kruisen, bied ik bij deze mijn excuses aan, ik ken mezelf,
ik zal doen alsof een serieuze man te zijn, ik zal rechtop wachten
terwijl jij een grapje maakt, 'ik zie dat je ze nu hoog zoekt',
terwijl jij jezelf presenteert als veel eleganter.
We zullen afscheid nemen en weggaan en zij zal me vertellen dat ze je oud zag
en, stap voor stap, zul je zo ver weg zijn
als de idioot die voor het de geschiedenis binnenkomt, haar kont aanraken
terwijl hij haar tegen de bomen van een school duwt.
Ai, mijn arme vrienden, hoe zouden ze geschrokken zijn,
als we tussen de struiken, jij en ik, zouden zeggen
'hey, hier zijn de heren, we wachten.
Jongens, maak ruimte,
want we wachten.'