La Cançó Del Soldadet

Luister naar het lied van de soldaat
want door een bult van een oog
ziet hij dat de zwaluwen vliegen!
En het is niet dat hij er veel van begrijpt, de soldaat,
maar als de zwaluwen vliegen,
moet dat wel betekenen dat het land dichtbij is.
En zo dichtbij moet het zijn dat de kapitein naar beneden komt
en probeert niet nerveus te lijken
terwijl hij de instructie afrondt:
"Concentreer je, soldaatjes, wees voorzichtig
en houd je vast aan het leven
met je nagels en je tanden".
Al op het dek bidden de mannen.
Al op het dek bidden de mannen.
En de soldaat zegt een niet al te overtuigend amen,
en aait zijn geweer,
probeert aan niets te denken.
Vanuit de boeg worden de heuvels groter,
"soldaat, moed, moed,
want het geluk van de wereld hangt af van mensen zoals jij".
Maar "als een vijandelijke kogel de lucht doorkruist
en mijn hersenen doorboort",
vraagt de soldaat zich af,
"zullen de golven me meeslepen
en duizend gekleurde vissen
zullen strijden om mijn vlees te verslinden".
En dan denkt hij "ik verstop me;
wanneer ze niet kijken, verstop ik me".
Maar ze kijken altijd, en het schip stopt,
de luiken zijn open gegaan
en, in een seconde, overstroomt de zee
met soldaten die eindeloos schieten
met een soldaat in het midden,
die laadt terwijl hij de vijand beledigt.
En tussen de bommen gaat alles goed
totdat er eentje vlak naast hem valt.
Eerst zegt hij "geluk, hoe is het met je...",
maar dan voelt hij een vreemde pijn op zijn rug
en als hij het aanraakt, is zijn hele arm onder het bloed.
Hij draait zijn hoofd van links naar rechts.
Hij gaat op het zand zitten en rust uit.
En terwijl de verdomde dokter aankomt, kalmeert de soldaat
terwijl hij herhaalt
wat hij zal doen, waar hij naartoe zal gaan, als hij overleeft:
"Ik ga naar mijn moeder, goed gekleed
en, voordat iets anders, moet ik zeggen
dat ze me moet vergeven voor hoe ik altijd zo deed;
ik ga naar Margarida om een kind te maken
zodat, zodra ik het zie, ik aanvoel
dat ik meer van hem hou dan van mezelf".