La Tristecita

Bloed van de ceibal
dat weer bloem wordt:
ik weet niet waarom
het me vandaag meer
jouw teken van liefde verwondt.

Zamba wil ik horen
bij de schemering:
een knop van licht,
die zon wil zijn
maar dat kan niet zijn.

Oh, treurigheid,
treurigheid gelijk,
dat is blauwe motregen
die fluistert
naar het rietveld!

De wind brengt het mee,
de zon neemt het weg:
ik droom in het tarweveld
en boven de wilgen,
een klaagzang van liefde.

Ik voel al komen
van de heuvel zijn stem:
het moet een zakdoek zijn
en ik zal het vastmaken
op mijn hart.