Mélodrame

Wij allemaal, gekwetste dromers
We vinden plezier in ons ongeluk
De hele wereld klaagt erover
Maar toch doe jij net als ik niets
Vergeef me mijn vraag dan
Weet je waarom je je knieën verzorgt?

Als je nog steeds, altijd maar, om te zeggen
Rustig op je beurt wacht
Dezelfde, ik ben de eerste, dat is waar
Ik hou ervan het perfecte te plagiëren
Maar wat zijn een paar tranen
Voor de aandacht van mijn melodrama?
Zoals altijd, het overdrijven
Waarom niet zelfs het verheffen?

Gealcoholiseerd en stoned 's avonds
Je overdrijft, je houdt ervan te spelen
Het leven van de mens is alles
Het niets is nooit gek genoeg
Hij verwondt als hij op zijn laatste benen loopt
Verkoopt je laf, als hij klappen krijgt
De mens wil niet meer denken, weet je
De angst om bekritiseerd te worden

Onderworpen, je houdt te veel van zwijgen
Ook al denk je van niet
Oppervlakkige samenleving
Wanneer het ego je in de schijnwerpers zet
Toon me de achterkant, zonder moeite
Waar de mens niet meer probeert zich te plezieren
Abstract paradijs

Wees niet discreet, en zelfs
Toon me het punt, zonder haat
Waar de mens niet meer opschept over pleasen
Tegenwoordig ben ik bang om te zeggen
Soms ben ik zelfs bang om een beetje te lachen

Ver van mij het idee je te schaden
Ik heb nooit gewild dat je lijdt
Maar de angst, dat moeten we toegeven
Om zelf te durven denken
Duwde me, net als jou, gedwongen
Om dom te walsen op het gemaskerde bal

Geloof me, onthoud mijn woorden
Beloofd, mijn advies is niet verkeerd
Geluk zal de moed zijn
Die je hart zal hebben als je droomt
Voor een dag, verbannen de trots
Het kan me niet schelen of de wereld het wil

Een dag tevreden zijn
Zonder ooit beter te willen doen
Oppervlakkige samenleving
Wanneer het ego je in de schijnwerpers zet
Toon me de achterkant, zonder moeite
Waar de mens niet meer probeert zich te plezieren

Abstract paradijs
Wees niet discreet, en zelfs
Toon me het punt, zonder haat
Waar de mens niet meer opschept over pleasen
Te vaak verlies ik mijn tijd
Om eindeloos het bedrag te tellen

Heel triest maar zonder geld
Geniet je er niet zoveel van
Dromen zijn niet gratis
Ook al zegt het gerucht van wel
Het leven is voor de groten
Geen plek meer voor de kinderen
De banen, de testamenten, ga verder

Vlieg weg Peter Pan
Geen plek meer voor magie
In deze wereld waar de mens alles heeft gezegd
Ik hoop vaak op mijn bed
Gelukkig dat dromen is toegestaan
Dus richt ik me tot jou, de bewaker van het land
Zeg me of het je uitkomt
Dat we je eens komen bezoeken, vriend?

Het zal niet zijn zoals op aarde
Ik zal je lucht niet meer vervuilen
Het zal niet meer zijn zoals duizenden jaren
Beloofd, geen oorlogspolemieken meer
Ik geef je de hel niet door
Ik wil gewoon een nieuw tijdperk
Oppervlakkige samenleving

Wanneer het ego je in de schijnwerpers zet
Toon me de achterkant, zonder moeite
Waar de mens niet meer probeert zich te plezieren
Abstract paradijs
Wees niet discreet, en zelfs
Toon me het punt, zonder haat
Waar de mens niet meer opschept over pleasen
Oh-oh