Garasu Dama

Als een vis zonder balans
teken ik een spiraal
De mooie maan die op het water danst
verlicht zacht mijn vermoeide huid

De uitademing die ontsnapt is een glazen bol
verzamelt veel licht en stijgt op
woorden in de stilte
De maan wiegt zachtjes de golven

Onophoudelijk stroomt het
herinneringen knijpen mijn borst
Die vriendelijkheid en die opwinding neem ik mee
omarmd door de tijd in de stilte
Ik kan niet langer zwemmen

Nu verspreidt de golf van bevroren druppels zich tot aan mijn vingertoppen

Ah, beetje bij beetje sterft het weg
Betoverd door de pure tijd
Zelfs dat lied kan ik me niet meer herinneren
Ah, op deze manier lijk ik te verdwijnen
in de stilte

De mooie maan die op het water danst
verlicht zacht mijn vermoeide huid