Ezeiza

Ze zeggen dat er een land bestaat in het zuiden van de wereld, vastgebonden aan de staart van de Amerikaanse vlieger. Een magisch en vreemd land waar de vreugde van heidense carnaval vieringen zich mengt met de verdrietige moeders die met zakdoeken zwaaien voor schepen die vertrekken.

Een land dat passie en wonder is waar je niet helemaal gelukkig kunt zijn, maar dat je niet kunt verlaten. Want degenen die gaan sterven van heimwee, verdronken in tranen of opgehangen aan de telefoonkabels voor kerst en verjaardagen.

Ze begeleiden je tot Ezeiza, slepend met de bagage, waar ga je naartoe?
Met de gerecyclede uitstraling, veranderde nationaliteit, waar ga je naartoe?

Buitenlandse kerstfeesten, op zoek in je portemonnee naar de foto die je het meest wilt.
Kijkend naar doelpunten van Argentinië om drie uur 's nachts op CNN Sports.
De ouderen en de jongens laat je achter, op zoek naar een beetje comfort aan het eind van de maand.
En het geld dat je hebt, ga je uitgeven aan een reis om ze te komen zien.
De koffer vol herinneringen, past niet in de schoolyard of de voetbal van tien uur.
De ziel van je grootvader past er niet in, de tuin en het kippenhok, de oven en de winkel.

Zoete melk syndroom, smokkelaars van thee en ansichtkaarten in het Engels.
Daar noemen ze je sudaca, hier noemen we je gewoon neger, alleen maar om te pesten.