Galicia

Waar het vuur bloemen tekent tussen de as
waar de lucht en de meeuwen de bries schilderen
waar de trouwjurk groen is
en de hoop al haast heeft
is er een land en een zee heel sterk
als een glimlach.
De herfst, een diep afscheid en een eenzame hond
de aankondiging van die nacht die nooit eindigt
de blik die niet belooft
omdat het niet durft de magie te verbreken
maar die wacht en blijft wachten
dat is Galicië.
Mijn land van verlangen
een glimlach breng ik je
en een stukje heimwee
voor degenen die naar me luisteren
dver van het geliefde land.
Mijn land van verlangen
wanneer ik geen leven meer heb
wil ik dat ze me bij jou brengen zodat je me kunt omarmen
mijn geliefde land
mijn moeder, ons Galicië.
Een oude vrouw vertelde verhalen en een kind slaapt
de ochtend was verrast
dat de nacht zich niet verstopte.
Onze kleren slapen op de grond
en de klokken roepen tot de mis
ik draag Galicië in mijn ziel
ik voel Galicië.
Mijn land...