El Escultor Y Ella

Ze had een raam naar de hemel
waar de zon naar binnen scheen
en een zwaluw
zoekt een plek om zijn nest te maken
op de tafel
tabak en eenzaamheid
en tussen haar handen
klei en hart
op het dak de wind
en op de sokkel zij

Refrein
Haar handen glijden
over de klei
vormend en voelend haar vochtigheid
elke plooi van haar lichaam
moet zijn zoals hij het wilde voorstellen
haar zachte glimlach
haar blik
van diepe eenzaamheid

Ze zal armen hebben
als een ballerina
en haar lichaam
zo naakt als de zee

Ze glimlacht als ze denkt
als ze ooit haar zucht zou kunnen horen
en mijn naam zou zeggen
zou ik haar langzaam kunnen laten vallen voor mij

De regen zong op het raam
toen ze wakker werd
de winterwind
zocht een plek om zijn nest te maken
op de tafel
een beetje koffie
en in haar blik
kou en eenzaamheid
op het dak sneeuw
en op de sokkel zij
naakt als de steel van een roos
met haar armen
uitgestrekt naar hem

In haar mond een glimlach
wachttend op zijn aanraking
een dag meer
en in haar treurige ogen
een stilte zo diep als de zee
ze hielden voor het eerst van elkaar
en toen
omhelsden ze elkaar en huilden zonder te spreken
ze zwoeren voor altijd
een liefde die nooit
niemand zal begrijpen

De nacht bedekte hen
met zijn mantel van diepe duisternis

Refrein