Esteros de Los Tromplillos

Ik ga op een reis
Door deze vlakte van mij
Op mijn cowboy geest
Genietend van de frisse lucht
Van een schilderachtige ontwaking
Die de ochtend me biedt

Vandaag is het mooi opgestaan
De heuvel is lekker groen
En de savanne helder
Hoewel er wat donkere wolken zijn
Die komen met de bedoeling
Om de zonneschijn te verdoezelen

Juli is voorbij en augustus komt eraan
Mijn vlakke land staat onder water
Elke smalle sloot
Maakt het dorp nat
Er blijven plassen achter
Waar het vee zich verzamelt
En een klagend geluid
Van kikkers, krekels en padden

Tussen kindertijd en honingmelk
Met een liter parmana
Zingend op een paard
Met mijn hoed en mijn poncho
De liefde druppelde op me neer
Van een mooie morena
Wanneer zal ik weer bijten
In haar mondje van appel

Moeras van de trompillos
Waar ik die stier vastmaakte
Op mijn grijze paard
Zoon van de zwarte stier
Van het merk het nummer één

Mijn ruan werd slecht
De botten van de oude muilezel
Die we 'krab' noemden
Is zes zomers geleden gestorven
Mijn moeras vergaat
Als een oprechte getuige
Van hoe sterk mijn vlakte is

Terwijl ik op weg ben naar de modder
Moet ik vroeg opstaan
Daar ga ik ploeteren in de klei
Zonder familie van een varken
Daar in de verte zie je de heuvels
Met een vlakke horizon
Ook al waren het krabben
Ik zou ze met mijn hand aanraken

Morgen als ik terugkom
Door de soevereine God
Wil ik de keren herinneren
Dat ik als kind rondliep
Zwoegend over jouw paden
Eenzaam en zonder cowboy
Moeras van de trompillos
Hou ik van je als een broer