Arpa Que Me Rinde El Sueño

Harp die mijn dromen vervult
Wat een gedoe, verdomme
Excuseer mijn uitdrukking
Die gedachten die naar boven komen
Maar het is dat netjes praten
Me veel moeite kost

Zou het komen omdat ik meer van hier ben
Echt, familie, wat een grap
Kunst en kunde
Diegene die met topoch is opgegroeid
En gedroogd vlees in stukken
En diegene die me ontdekt
Als ik op reis ga

Vandaag heb ik voor de babbel een kwestie, maat
Die me somber maakt
Gisteren was ik nog in het leven
Vliegend van tak naar tak
Zingend en vruchten plukkend
Net als een ekster

Ik heb rondgelopen over de vlakte
Huppelend als een veulen zonder teugels
Maar de tijd staat stil
Langzaam maar zeker verliezen we wat
En dat is voor een feestbeest echt een harde klap

Als ik de deur van de herinnering open
Fake en hek
Komt het verlangen binnen
Als ik me moet beklagen
Waarom er geen dansen zijn
Hier met goede partners

Want nadat je vertrok
Klonken de bassen
In mijn oren
Dat is wanneer je je realiseert
Dat alles wat je zegt
Die beelden van een dame
Zich tussen je wenkbrauwen nestelen

Echt, familie, als je jong bent
Als ze de cement laten wiebelen en de tegels
Verschuiven
Word je dwars en snap je niks meer krommer
Dan een plakje
Het lijkt wel of je hersenen zijn verdwenen

Ik ben blij dat ik met de tijd
Al mijn fundamenten heb verzameld
Op een blad
Vandaag leef ik van de herinneringen
Met mijn kinderen en mijn moeder
Hardwerkend zonder rust
Als een mier en een schaap

Gisteren ging ik de vlakte op
Ik bleef ver weg kijken
Ik dacht aan de tijd dat ik
Een veulen met een warrige manenrijk
Die ik bereden en gemanipuleerd heb
En veilig als een rimpel

Wanneer ik naar de dansen ging, harp die mijn dromen vervult
Tussen oude stokjes
Hoe kan ik het meisje vergeten
Met ogen als tegels
Die huilde en zei
Kom, ik laat je dan maar sterven

Plotseling kwam er een jong ding
Die me door mijn baard streek met
Een konijnenlook
Ik deed niets om haar te vangen
Ik keek alleen maar verbaasd, maar voelde
Dat het door mijn aderen gierde

Ik ging meteen naar de hut
Oude Carmen Castorila
Rekazend jouw advies
Ik huilde in een hoek van de kamer, tegen mezelf zeggend
In de spiegel, wat een toestand
Jorge Fernando
Je wordt al oud.