Aguacero del Recuerdo

Volgens die donkere wolk en die bries in de struiken
Zal er een flinke bui vallen, dat is zeker, een stortbui
Die zonder genade hoed en deken doorweekt

Volgens die donkere wolk en die bries in de struiken
Zal er een flinke bui vallen, dat is zeker, een stortbui
Die zonder genade hoed en deken doorweekt

Dat doet me denken aan mijn Elorza en mijn kust Arauca
Waar ik leerde waarden op te bouwen vanaf mijn kindertijd
Die bescheiden eenvoud die ik als een merkteken draag
Die me misschien werd opgelegd door de Creoolse omgeving en mijn opvoeding

Ik leerde een paard te huren met lange benen
Een knoop te maken aan een touw dat niet in de knoop raakt
En zoals ik opgroeide met de strijd met de runderen
Zet ik een die zich niet oppast een strik om

Het was daar in Lechemiel, bij de dansen van die streek
Waar ik de kunst van het spelen op een harp leerde
Met een verstandig liedje een verlangen te voeden
Leerde ik dat je een vrouw zelfs niet in een spel moet kwetsen

Donder van een doof geluid dat weerklinkt in de verte
Met jou ga ik liggen op de plekken in het huis
Daar ligt mijn navel begraven onder wat takken

Donder van een doof geluid dat weerklinkt in de verte
Met jou ga ik liggen op de plekken in het huis
Daar ligt mijn navel begraven onder wat takken

Daar werd ik gevormd in de visserij en de jacht
Een meerval vangen en letten op de vissen en schelpen
Ik leerde met een schot te doden en een huid te snijden
Nadat ik het had uitgerekt met drieënveertig stokken

De binnenplaats was vol met vogels van verschillende rassen
Kip en eend, een ezel, guineafowls en zelfs guacharacas
Ik vergeet ook niet dat er een tamme tijger was
Die een nest had in de vork van een koeienpoot

Het regent hard en ik ben alleen in deze hangmat
Met het gevoel doorweekt schilder ik jouw exacte beeld
Vlaktes die me gevormd hebben, God bewaar je heilige aarde
Vandaag, nu ik ver weg ben, breekt jouw herinnering me.