Derrumbe
Jorge Drexler
Instorting
Je trok net een kaart
Maar het was de kaart die het kasteel droeg
Onze liefde scheurde aan de naden
En de las in de ringen ging open
We stonden in de open lucht
Zonder een misschien dat ons beschermde
Er bleef geen lente over
Die niet plotseling omdraaide
De kaarten vielen, de tijd bloedde
En elke structuur van elke poëzie
Viel in duigen
Het huis was zwak, het dak zakt in
En jij en ik omarmd, de meubels redend
Tijdens de instorting
De tafel valt, de stoelen vallen
Het bed valt en splintert
De schilderijen vallen, de vazen
De schoenen, de borden, kapstokken
Foto's vallen, afstandsbedieningen, schriften
De winterkleding, de kinderen, de kussen, de hoorns
Tandenborstels, de plannen die nog moeten komen
Je trok net een kaart
Maar het was de kaart die het kasteel droeg