730 Días

Er is geen hoek in dit huis
waar je me niet laat terugkomen.
Elke korrel van herinnering,
en het huis is een zandbak.

Ik ging naar jouw stranden voor de dag
en daar bleef ik twee jaar.
Ik likte aan jouw wonden,
jij gaf me een oase.

In de schaduw van jouw maan
werd mijn hart wiegend,
vervaagden mijn rimpels,
mijn huis werd verlicht.

Mijn liedjes zijn ontkiemd
van wat ik verdiende,
de zandloper stopte,
730 dagen.