Calle MelancolÍa

Als iemand die reist op de rug van een sombere merrie
Loop ik door de stad, vraag niet waarheen
Zoek ik misschien een ontmoeting die mijn dag verlicht
En vind alleen maar deuren die ontkennen wat ze verbergen

De schoorstenen spuwen hun braaksel van rook
Naar een lucht die steeds verder weg en hoger is
Over de okerkleurige muren verspreidt zich het sap
Van een bloedige vrucht die op het asfalt is gegroeid

Het veld zal vast groen zijn, het moet wel Lente zijn
Een eindeloze trein kruist mijn blik
De buurt waar ik woon is geen weide
Een verlaten landschap van antennes en kabels

Ik woon in nummer zeven, Melancholiestraat
Ik wil al jaren verhuizen naar de blijdschapbuurt
Maar telkens als ik het probeer, is de tram al vertrokken
En op de trap ga ik zitten om mijn melodie te fluiten

Als iemand die aan boord is van een gek schip
Dat uit de nacht komt en nergens heen gaat
Zo dalen mijn voeten de helling van de vergetelheid
Vermoeid van het eindeloos lopen zonder jou te vinden

Dan, op weg naar huis, steek ik een sigaret op
Orden mijn papieren, los een kruiswoordraadsel op
Ik word boos op de schaduwen die de gangen bevolken
En omarm de afwezigheid die je in mijn bed achterlaat

Ik klim door je herinnering als een klimop
Die geen ramen vindt om zich aan vast te houden, ik ben
Die absurde epidemie die de stoepen teistert
Als je me wilt vinden, weet je al waar ik ben

Ik woon in nummer zeven, Melancholiestraat
Ik wil al jaren verhuizen naar de blijdschapbuurt
Maar telkens als ik het probeer, is de tram al vertrokken
En op de trap ga ik zitten om mijn melodie te fluiten