Nieve

Ismael Serrano

Sneeuw

Die dag was de koudste
Van de bitterste januari
Misschien de langste winter
Die de liefde heeft gekend
Zij rookt en rilt
Overlevende van lawines
Hij schrijft in de lucht
Van zijn mond een nog steeds
Hij komt uit een of ander café
Verloren in de mist
Zij zoekt naar de lente
Terwijl ze een sigaret rookt
En daar, midden in het niets
Ontmoeten ze elkaar in de open lucht
De straat blijft leeg
Wanneer ze elkaar aankijken

En het sneeuwt op mijn vermoeide rug
Op mijn huis gevangen
In een glazen bol
Die de eenzaamheid schudt
Wanneer alles eindigt
Wanneer alles slecht afloopt
En het sneeuwt, het sneeuwt en niemand zegt iets
Er blijven alleen de voetstappen over
Van degenen die het toneel verlaten
Het sneeuwt en ze glimlachen alleen
De jasmijnen bevriezen
De rijp klimt mijn benen op
En het sneeuwt

Zoekend naar de huid van warmte
Onbewust zijn ze dichterbij gekomen
Het is koud, iemand heeft gesproken
Een gesprek in de lift
Heeft het eeuwige een begin
In de kleinste Big Bang
Vult de sneeuw de stilte
Ze kijken over de afgrond
Het verleden en zijn spoken
Terwijl de sneeuw hen bedekt
En ze breken met de gewoonte
Om voorzichtig te zijn en praten
Zonder schaamte en zonder bescherming
En de nacht stort in
De sneeuw stopt nooit
En ze vergeten de plannen

Eindelijk komt de omhelzing
Ze voelen bijna geen kou meer
Beiden blijven verstijfd
Lichamen verstrengeld
Ze zijn bang voor de toekomst
Geen van beiden wil bewegen
De plannen draaien altijd om
De liefde is als rook
Niemand zal nog vertrekken
De sneeuw bedekt hen
Het is de angst die hen begraaft
Onder de sneeuw een misschien
Blijft het leven begraven
En een winter voor altijd
Er is geen zomer die het ontdooit
De herinnering aan deze wond