Mi Dulce Memoria

Mijn zoete herinnering,
hangt begraven aan de voeten
van een gespleten boom,
door deze storm van cathodische bliksem,
vreselijkheden en schijnlicht.
Rode klaprozen,
winden van vergetelheid
laten ons beven
als slapende dieren.
Ziek van amnesie,
zwijgt de stad.

Preventieve oorlogen,
de waanideeën van een dronken gek
die niemand hoort.
De spoken van Saigon
dwalen slapeloos
door de oude stad van Scheherazade.
Cassandra zei het,
maar je geloofde haar niet.
We zijn niet veilig,
we zijn niet vrijer.
De Geschiedenis is levend,
gewelddadig en dodelijk.

Mijn zoete herinnering
wekt je misschien
met deze treurige elegie.
Laat je kussen
dat andere mogelijke wereld
trillen op je lippen,
het kondigt deze dag aan.

Muren van schaamte
brengen de schaduw van het verleden,
roven je licht,
verduisteren onze luchten.
Mannen en vrouwen uit Krakau,
gevangen door muren,
lezen met kaarsen de Talmud,
wachten binnen het getto.
En in Palestina
achter een andere muur
vertrouwt een man op Allah,
huilt en vervloekt deze wereld
die hem altijd vergeet,
die zijn gehuil negeert.

Stromen van menselijkheid die vluchten
voor de kou en de honger
dromen van een verre bestemming,
misschien alleen tot morgen.
Je herinnert je de treinen niet meer
Die hier vertrokken
volgeladen met je hoop
richting het oude Duitsland.

De notendoppen breken
tegen jouw kusten.
En de zeestraat is een afgrond
die het oude Europa redt.
Waarvoor? Vergeet je het al?
Emigrantenvolk,
ziek van amnesie.

Mijn zoete herinnering
wekt je misschien
met deze treurige elegie.
Laat je kussen
dat andere mogelijke wereld
trillen op je lippen,
het kondigt deze dag aan.