Ahora

Nu de adolescentie een verre september is,
hum van bier in een portiek, een eindeloze zomer.
Een paar jaar aan de faculteit van de wetenschappen,
geschreven papieren, Cubaans rum, wietbladeren,
een trein die slaapt op een doodlopende spoor,
de blauwe licht van het raam dat altijd openstond.

Nu de stranden van Corfu zo ver weg zijn,
de treinstations van Praag, Hamburg of Istanbul,
de reizen die anderen naar ons brachten in onze lichamen,
de licht van een café, de omgekeerde liefdes.

Nu je moe bent en de zwembaden sluiten,
en de sterren het laatste bad aanmoedigen.
Nu ik terugkeer naar de plekken waar ik wilde ontsnappen
en niemand daar op me wacht.
Nu ik bijna het einde van de maand haal,
waar ik van een vrouw hou.

Waar ik van een vrouw hou.

Nu ik de rekeningen betaal, dat ik heb gekust in Havana,
dat ik droom van Lacandona, dat ik geen brieven meer schrijf,
we meer jaren hebben dan beloften,
dat onze harten zinken als het oude Venetië,
dat ik te laat kom in de bioscopen en aan het einde van de wereld,
waar ik een klein appartement huur in een zandkasteel.

Nu de kater pijn doet en snijdt als een mes.
Nu niemand ons groet in de bars van Malasaña,
waar ik om hulp vraag, kussen en eten via de telefoon,
waar ik bloemen rook en soms huil terwijl ik slaap.
Nu ik trilm als een verlaten kind.
Nu oude vrienden ons hebben verraden.

Nu is het tijd om opnieuw te beginnen, laat het carnaval beginnen,
de orgie in het Winterpaleis, van vlaggen en kussen.
Mijn vleugels zijn gevallen en ik heb me niet overgegeven,
kom hier,
laten we proosten dat vandaag altijd nog is,
want ik heb nooit van afscheid nemen gehouden.