Te vas
Ismael Serrano
Je gaat weg
Je gaat weg
Naar de definitieve stad zonder mij,
Vergeef me dat ik je niet ga uitzwaaien.
De nacht is scherp als gebroken glas en jij
Zult zo verdrietig zijn als mooi.
Jouw licht
Verbrandde mijn schepen vol onzekerheid
En het hart dat ik op jouw tafel legde
Om te dineren die nacht dat we besloten
Hand in hand de afgrond in te springen.
En ik zal proberen vaker te glimlachen
En me op een redelijke tijd te bed leggen.
Jij leerde me dat buiten altijd
Een nieuwe morgen op me wacht,
Zoals die van ons, stralend en zonnig.
Zoals die van ons, stralend en zonnig.
Je gaat weg
Naar de definitieve stad en in Madrid
Zijn we wezenloos en ziek. Je gaat lachen,
Maar ik vraag elke nacht aan de spoken
Die in mijn kroegen wonen
Wanneer je weer thuis komt.
De dagen vallen traag als de pollen van een boom
Die mijn tuin bedekken met teleurstelling.
Een surrogaat van het leven zal uiteindelijk zijn
De tijd die ik zonder jou moet doorbrengen.
En ik zal proberen niet zo vaak te zuchten
En me op een redelijke tijd te bed leggen.
Ik weet dat buiten, onvermijdelijk,
Een nieuwe morgen op me wacht
- je beloofde het - stralend en zonnig.
En jij zult proberen je aan je belofte te houden,
Sterk te zijn en de appel te verorberen.
Je moet denken, elke nieuwe morgen,
Dat een kerel vaak aan je denkt en glimlacht
Ook al zijn het misschien niet zijn gelukkigste dagen.
En ik zal proberen het licht aan te houden
Voor het geval je plotseling terugkomt.
Dit gloedvolle herinnering zal
De weg terug verlichten, die eerder werd getekend
Door oude vluchtelingen, nieuwe geliefden.
Oude vluchtelingen, nieuwe geliefden.
En ik zal proberen vaker te glimlachen
En me op een redelijke tijd te bed leggen.
Jij leerde me dat buiten, altijd,
Een nieuwe morgen op me wacht
Zoals die van ons,
Stralend en zonnig.
Je gaat weg
Naar de definitieve stad zonder mij.
