El Espejismo

We leefden in de onschuldige illusie.
Naïef verslonden we gedwee
illusies
gecreëerd voor onze verzonnen
en rechtvaardige behoeften.

En tussen advertenties die ons herinnerden
aan ons geluk, een schot
van de realiteit
sprak over explosies, over stormen,
van oorlog en honger.

Maar het was een zwakke echo, heel ver weg, iets vaags.
De realiteit eindigt waar de illusie eindigt.
Tevreden met de angst en in de schulden, vielen we in slaap
terwijl anderen de toekomst uittekenden.

Maar soms
droom ik ervan de muur, de illusie, te doorbreken.
De wereld doet minder pijn als ik je aankijk.
Soms twijfel ik of ik bij mijn hoofd ben, nog meer,
of ik leef.
Ik voel dat verder dan de illusie,
verder dan dit enige pad,
nieuwe landschappen bestaan,
verborgen toekomst,
zoveel dingen om te benoemen,
zoveel om te doen,
alles met jou.

Op een dag werden we wakker tussen schreeuwen.
Muren, verschillen
en markten stortten in.
We zagen de solide façade
van de illusie barsten.

En al datgene wat ooit een verre echo was,
vestigde zich in onze buurt. En de slang
van de realiteit
detekteerde de leugen en gooide ons
uit dat valse paradijs.

We leerden over de strijd en de tragedie van anderen,
van de niet-uitgezonden schaamte.
We keken de geschiedenis in de ogen, het einde van de wereld
begint pas als het thuis komt.

En nu dat
de muur, de illusie, eindelijk is gebroken,
doet de wereld minder pijn als ik je aankijk.
Ik twijfel niet meer: ik ben niet bij mijn hoofd, nog meer, ik leef.
Nu weet ik dat verder dan de illusie,
verder dan dit enige pad,
nieuwe landschappen bestaan,
verborgen toekomst,
zoveel dingen om te benoemen,
zoveel dingen om te doen,
alles met jou.

Na de storm blijft het wereld opnieuw uitvinden,
ook al zijn er vandaag de dag mensen die een andere illusie willen opbouwen.
De realiteit eindigt waar onze dromen eindigen,
want we leven.