Amores Imposibles

Wanneer de avond valt, zie je hem verschijnen
Met de warmte van thuis, slepend uit zijn huis
Hij zal een bloem plukken, zijn vrouw een kus geven
Hij zal de staart van een vallende ster achterna jagen
En op straat zie je hem de bloem van zijn geheim openen
En hij zal beginnen te dromen
Misschien gaat hij naar de biljarttafel om mannen en poses te bekijken
Misschien verzint hij een afspraak
Met een Adonis voor hem

Geen man heeft hem liefgehad
Aan niemand heeft hij zijn passie onthuld en de spelletjes
Het geheime verlangen
Er waren geen liefdesbrieven
Geen pride-dag
Ze zullen de verloren zomers niet teruggeven
En Cernuda ziet hem zuchten, treurig, vanuit het Parnassus
San Sebastián, doorboord, bidt voor jouw zonden
Huilt om jou, vergeet niet
Degene die in stilte lijdt
Om zijn verloren schaap

Ze kijken naar de lucht en vragen om een wens
Met jou de mooiste nacht
Onmogelijke liefdes
Die in liedjes schrijven
De lijn van een ster
Brieven die nooit worden verzonden
Flessen die schitteren
In de zee van de vergetelheid
Verlies me nooit uit het oog
De lafste excuus
Is het lot de schuld geven
Is het lot de schuld geven

Wanneer hij uit de les komt, zal hij hem weer ontmoeten
Aan de wilde kant, achter de rook van de hash
Hij, zoete doodskop, hij, buurtpiraat
Zij, zoet poppetje, zij, serieus en formeel
Hij hoort het gefladder van haar vleugels niet als ze langs hem gaat
Arme Sneeuwwitje
Onze prins geeft de stiefmoeder de voorkeur
Aan de slechterik uit het verhaal
Hij zal de appel zijn
Waarin het gif slaapt

Zij zal een vers dromen dat hij nooit zal horen
Hij zal haar vlechten niet beklimmen op een winteravond
Zij zal een reis dromen en er zullen geen afscheid zijn
Geen liefdesliedjes, geen Capulet en Montague
Ze zullen opgroeien en in de schuim van de tijd
Vergaan hun dromen
Er zal geen herinnering overblijven
Geen klacht in de nacht
Misschien een lichte wond
Die de vergetelheid zal wassen
Of het water van de zandloper

Ze kijken naar de lucht en vragen om een wens
Met jou de mooiste nacht
Onmogelijke liefdes
Die in liedjes schrijven
De lijn van een ster
Brieven die nooit worden verzonden
Flessen die schitteren
In de zee van de vergetelheid
Verlies me nooit uit het oog
De lafste excuus
Is het lot de schuld geven
Is het lot de schuld geven

Wandelend naar het zuiden, de snelweg op
Hebben ze een kroeg geopend, heel dichtbij het dorp
Waar naakte huri's uit honderd werelden
Elke nacht vieren op veertien februari
En in het dorp zucht een man als de neonlichten aangaan
Deze Adam had geen Eva
Er was geen achterbank
Geen strelingen, geen geurige brieven
Geen afspraak in het park
Geen meisjes van Plan

Wanneer de nacht valt, zie je hem binnenkomen
Zoals elke zondag, verzorgd en op tijd
Hij vindt haar aan de bar, als een gestrande dolfijn
Die zijn ster is kwijtgeraakt, die de zee ooit uitspuwde
Zij luistert en hij, verliefd, onthult zijn angsten
Tussen het lawaai, benjamins van champagne
En andere dolfijnen die hun losgeld eisen
Van verloren schipbreukelingen
Droomt hij zijn geliefde te ontvoeren

Ze kijken naar de lucht en vragen om een wens
Met jou de mooiste nacht
Onmogelijke liefdes
Die in liedjes schrijven
De lijn van een ster
Brieven die nooit worden verzonden
Flessen die schitteren
In de zee van de vergetelheid
Verlies me nooit uit het oog
De lafste excuus
Is het lot de schuld geven
Is het lot de schuld geven