Tristeza marina

Jij houdt meer van de zee,
zei ze met pijn
en het glas van haar stem brak.
Ik herinner me haar blik
met de gloed van de avond
en deze zin als een obsessie:
"Je moet kiezen tussen jouw zee en mijn liefde."
Ik zei: "Nee"
en zij zei: "Vaarwel."
Haar naam was Margó,
ze droeg een blauwe baret en
een kruis hing om haar hals.

Zee...
Zee, mijn broer...
Zee...
In jouw oneindigheid
verzonken met mijn kolenschip
mijn gevangen bestemming
en mijn treurige eenzaamheid.
Zee...
Ik heb niemand.
Zee...
Ik heb zelfs geen liefde meer.
Ik weet dat als ik op een dag in de haven aankom
Margó niet zal wachten.

Mijn verdriet is een storm
die het hart teistert
met de woeste wind van de pijn.
Ik zal haar nooit vergeten
en altijd zal ik horen
haar woorden als een obsessie:
"Je moet kiezen tussen jouw zee en mijn liefde."
Verdrietig zei ik: "Nee"
en hoorde haar vaarwel...
Haar naam was Margó,
ze droeg een blauwe baret
en een kruis hing om haar hals.