Ropa blanca

Wasmachine aan, meid,
verdriet en liefde.
De zeepsop is wit,
het lijkt wel katoen.
Je handen zo zwart,
vol roet en houtskool.
Wasmachine aan, meid,
verdriet en liefde.
Men zegt dat langs de rivier,
met de bries uit het zuiden,
je vriend Fanchico vertrok
in een klein blauw bootje.
Je staat te wassen en te huilen,
huilend om zijn verraad,
het is triest om verliefd te blijven
nadat de liefde verdween.
Men zegt dat langs het water,
en door de greppel heen,
en langs de lange straat
is je hart gestolen.

Wasmachine aan, meid,
verdriet en liefde.
Wassen en in de weer
met tranen en zeep,
verwijder de vlekken van je hart,
vanaf je hart.
Wasmachine aan, meid,
verdriet en liefde.

Witte was wassen
met je roetige handen,
je denkt aan die zakdoek
die je liefde borduurde.
Wassen aan de oever,
de golven laten je denken
aan de liefde die ooit
net zo snel weer verdween.
Huil niet, want langs de rivier
en met de bries uit het zuiden,
misschien keert Fanchico terug
in een klein blauw bootje.

De was danst in de lucht,
de wind laat het wervelen
je verdrietige, grote ogen
weten alleen hoe te huilen,
oh... oh... wie zou het in de middag
laten huilen, huilen!

Wasmachine aan, meid,
verdriet en liefde,
de zeepsop is wit,
het lijkt wel katoen.
Je ogen zo zwart,
vol roet en houtskool.
Wassen en in de weer
met tranen en zeep,
verwijder de vlekken
van je hart.