Mi taza de café

De middag sterft weg achter het raam
terwijl ik denk terwijl ik mijn kopje koffie drink.
Herinneringen paraderen, de overwinningen en de pijn
het licht en de schaduw van de tijd die voorbij is.
De straat is leeg, net als mijn bestemming.
Vrienden en liefdes, kaarten van weleer.
Geesten van het leven, leugens van de weg
waar ik aan denk terwijl ik mijn kopje koffie drink.

Op een dag ontmoette ik je vrolijk, stad.
Ik kwam met gedichten en dromen om te slagen.
Ik zag je vanuit de hoogte van een pensionkamer
en een duizeling van leven voelde mijn hart.
Mijn dorp was ver weg, verloren daarbuiten.
Jouw nacht was dichtbij, jouw nacht was sterker.
Jouw straten leidden me, jouw glans bedrogde me,
niemand was schuldig, niemand behalve ik.

De wind van de middag waait de gordijnen om.
De hand van de herinnering knijpt mijn hart.
De pijn van de herfst vergroot de nevel:
het glipt door de spleet van mijn wanhoop.
Nutteloos pessimisme, verlangen om treurig te zijn.
Manie om altijd aan het verleden te denken.
Geesten van het verleden die terugkomen en aandringen
wanneer ik 's middags mijn kopje koffie drink.