Absurdo

Gisteren dacht ik terug
aan jouw huis... mijn huis...
Portaal waar de maan zich verveelde met wachten,
ceder waar de tijd zich parfumeert
en voorbijgaat!
En als ik zie dat we oud zijn geworden
en meer alleen zijn,
voel ik een wals op jouw piano huilen
en begin ik te denken
of het niet huilt van liefde.

Het was het eerste tijdperk
dat de wallen doet verdwijnen
en de bloos aansteekt,
en op een nacht - herinner je je? - een kus
onder de kersenboom
bezegelde onze liefde.
De liefde kon een knoop zijn
maar ik betwijfel of het kon
vechten om te overwinnen...
Een huis was arm, het andere rijk...
Het is gemakkelijk uit te leggen dat
het niet kon zijn.

Zo, door de herinnering, huil ik
jouw huis... mijn huis...
jouw liefde, die verwelkt in een gouden doos
mijn liefde, die uiteindelijk - na te zijn gegeven -
zonder gloed is gebleven...
En als ik zie dat we oud zijn geworden
en alles tevergeefs was,
voel ik een wals op jouw piano huilen
en begin ik te denken
of het niet huilt van liefde.