A Ilha

We kijken in stilte naar de lijn van het strand
Met onze ogen op de nacht, die vervaagt in de lucht;
Oh nieuwe maan van oktober, je brengt de regen en de winden,
De ziel fluistert, de mond mompelt over kwellingen!

Uit de wolken dalen de schrikwekkende meervallen en baars
Als de vogels de vissen wiegen in bepaalde wonderen;
Het lichaam van de ziel zweeft, in het huilen van de litanieën,
In het gebed van de verdoemden, in de vervloekingen van de belegerden,
In het eiland van de dieven, wie gaat er weg?
En breng dit bericht naar de kade:
Het zijn straffen, het zijn tekens. Vaarwel.

Verlos me van de honger die me verteert, van deze kou;
Verlos me van het kwaad van dit beest dat deze lust is;
Verlos me van het lot en als je kunt, gezegende,
Neem me mee om door de lucht te vliegen!

Alsof er een betovering was, een vreemde magie,
Zweeft de zon langzaam aan de randen van de dag.
Ontkleed mijn corsair lichaam, droog mijn zeelieden ader,
Bijt in mijn borst van de zuchten, van de vechtpartijen, van de dolken,
In het eiland van de dieven, wie gaat er weg?
En breng dit bericht naar de kade:
Het zijn straffen, het zijn tekens. Vaarwel.

We lopen naakt en blootsvoets, geliefden, dorstig
Als de sluier van de nacht zich legt op de bocht van de tijd.
Oh nieuwe maan van oktober,
De angsten zijn angsten van de regen en de winden,
Van de ziel die fluistert, van de mond die mompelt

Vaarwel.