Nostalgias

Ik wil mijn hart bedwelmen
om een gekke liefde te vergeten
waarbij meer dan liefde lijden is...
En hier kom ik voor dat,
om oude kussen te wissen
in de kussen van andere monden...
Als zijn liefde "een dagbloem" was
waarom is die dan altijd van mij
die wrede bezorgdheid?
Ik wil mijn glas heffen voor ons twee
om mijn koppigheid te vergeten
en nogmaals herinner ik haar.

Nostalgieën
van het horen van zijn gekke lach
en voelen naast mijn mond
als een vuur zijn ademhaling.
Angst
om me verlaten te voelen
en te denken dat een ander naast hem
snel... snel hem van liefde zal vertellen...
Broeder!
Ik wil me niet verlagen,
of hem vragen, of om hem huilen,
of zeggen dat ik niet meer kan leven...
Vanuit mijn treurige eenzaamheid zal ik zien vallen
de dode rozen van mijn jeugd.

Klaag, bandoneón, je grijze tango,
misschien raakt het jou ook
een of andere sentimentele liefde...
Mijn ziel huilt als een marionet
alleen en treurig deze nacht,
nacht zwart en zonder sterren...
Als de glazen troost brengen
ben ik hier met mijn onrust
om ze eindelijk te verdrinken...
Ik wil mijn hart bedwelmen
om daarna te kunnen toosten
"op de mislukkingen van de liefde"...