De todo te olvidas (Cabeza de novia)

Sinds een tijd merk ik, meisje, dat je
bleker en treuriger bent... Wat is er aan de hand?
Je gezicht heeft de witheid van een lotus
en ik, eerlijk gezegd, schatje, weet het niet...
Welke pijn drukt je? Waarom lach je niet meer
met die overvloed van zilver en kristal?
Je mondje, waar robijnen bloedden,
toont nu een grimlach, vol van verdriet...

De piano is stil.
Je snelle handen
spelen het thema
van de treurige tango niet...
Soms vind ik je
een beetje bitter,
jankend, opgesloten,
in de kamer.
En ik heb gezien, met gemis,
dat je heel vaak,
"van alles vergeet je",
bruidskop,
verlicht door liefde!

Wat is er met je aan de hand? Vertel het me; ik smeek je
vertrouw me je zorgen toe...
Misschien is je verdriet datgene wat Carriego,
rijmend met kwatrijnen, aan iedereen vertelde.
"Van alles vergeet je, bruidshoofd",
denkend aan de jongen die in je hart
met zijn kussen zijn liefdevolle beloftes achterliet,
als een offer van zoete passie...