La Rasquiñita

Nu zijn ze echt mooi, nu zijn ze echt mooi
Die mensen die niet weten, hoe ze een artiest moeten inschalen
En de prijs die ze moeten geven
Ik heb het over degene die kritiek levert en maar praat als een gek
En vooraan doet alsof hij normaal is, typisch voor de jaloerse
Maar zoals ik de paden van de weg ken
Schrijf ik in mijn boek en doe wat goed voor me is
En daarom leeft Diomedes voluit
Want wie lijdt om een ander, vol pijn, sterft
Hoor eens Compadre Alfredo López, dronken beroep, oei

In de muzikale kunst, in de muzikale kunst
Zijn er maar weinig die het maken
Om de troon te beklimmen die mijn folklore ondersteunt
Juist daarom voelen degenen die willen, maar niet kunnen
Zich niet capabel om bij Diomedes te komen, toegejuicht door zijn mensen
Ze voelen zich niet competent
En leven met rasquiñita
Spreken slecht van de artiest
Diegene die componeert en zingt
Een vallenate wanneer het gevraagd wordt
Dat is wat ze nodig hebben, en wat velen missen
Daarom hebben Juaco Guillén en Anibal Aramendi gelijk om te discussiëren

Ik weet niet of ik de eerste ben, ik weet niet of ik de eerste ben
Maar de tweede ben ik niet
Ik weet alleen dat mijn folklore geen wedstrijdterrein is
Het is een daad van nobelheid van een werkend volk, ombe
Dat op de maat van een accordeon zingt en zegt wat het voelt
Ik die altijd zing
Mijn liedjes met mijn ziel
Die mij de roem hebben gegeven
Die mijn naam respect geven
Niet zoals bepaalde zangers die het voor de lol doen
En de folklore gebruiken voor hun zakelijke belangen

Nu jaagt een vlieg, nu jaagt een vlieg
Diomedes Díaz heeft hem weggezongen
Zodat mijn mensen geloven dat ik chaotisch ben
Maar degene die naast me staat
Verdedigt me bijna altijd
Maar degene voor wie het niet uitkomt
Denkt me te kunnen kwetsen met verzinsels
Daarom lach ik en denk ik dat het beter is om te zwijgen
Want dat zijn dingen van de roem, voortgekomen uit mijn talent
En wie met daden kwetst, kwetst niet met woorden
Het was allemaal voor het moment
Leve mijn fans