Ilusiones
Diomedes Díaz
Illusies
Ik zou willen teruggaan naar het verleden en naar mijn illusies
En je weer zo dichtbij ontmoeten, je handen vasthoudend
En je blik voelen, je stem, de dingen die we bespraken
Toen ik je vertelde dat ik stierf voor jouw liefde
En het was waar, mijn leven was die keer alleen maar een droom
En meteen zag je me vallen als bladeren in de wind
Het was de tijd dat ik, verliefd, nog niet wist
Wat voor lot mij te wachten stond
Geliefd zijn of beter vergeten
Vandaag zou ik willen dat je eindelijk verscheen
Me glimlachend aankijkt en huilt om mijn verdriet
En je ergens, op een dag, weer tegenkomen
Alleen, van aangezicht tot aangezicht, en je begroeten
En in een opwelling van mijn gekke leven
Je een zoen op je mond geven
En in een opwelling van mijn gekke leven
Je een zoen op je mond geven
Het was triest te weten dat er geen reden in jouw leven was
Om van me te houden en te laten gebeuren dat mijn dromen uitkwamen
En ik wilde zelfs God confronteren en op mijn knieën vragen
Of je alles voor mijn liefde zou opgeven zonder zoveel angst te voelen
Het doet nu pijn te weten dat wat ik liefhad niet kon komen
En zo is het omdat God het zo heeft gewild en zo zal het zijn
Jouw liefde was onmogelijk, maar ik geloof dat je iets voelde
Toen je in mijn ogen keek, het verdriet dat mijn mogelijke verlangen veroorzaakte
Vandaag zou ik willen dat je eindelijk verscheen
Me glimlachend aankijkt en huilt om mijn verdriet
Wat zou ik geven om daar te komen, mijn leven
En je alleen te vinden op die hoek
En in een opwelling van mijn gekke leven
Je een zoen op je mond geven
En in een opwelling van mijn gekke leven
Je een zoen op je mond geven
En in een opwelling van dit gekke leven
Je een kus hier op je mond geven
En in een opwelling van dit gekke leven, liefde
Je een kus hier op je mond geven
