Al Final Del Sendero
Diomedes Díaz
Aan het Einde van het Pad
Ik voelde aan het einde van het pad
De eindeloze tranen van een vrouw
Die een gedicht in haar handen hield
Geschreven door iemand die ze ooit kende
Het was die wereldbewoner
Met een gevoelige ziel die ze wilde bezitten
De liefde die voor hem onmogelijk was
En bij het zien van zijn bestemming eindigde haar leven
Niemand weet wie er schuldig was
Zij kon hem nooit geven wat hij vroeg
Een beetje genegenheid, hoe kort ook
En hoewel ze het wilde, luisterde haar hart nooit
En vandaag zingt ze
Eenzame verzen die geboren worden uit een man
Die weggevlogen is met vleugels
Gemaakt van illusies die niet zijn waargemaakt
Waar is hij?
Misschien in de lucht
Een liefde
Die zijn einde aangaf
Ik vond aan het einde van het pad
De gevallen dromen van dat hart
Dat in zijn streven naar illusies
Duizend bedrog onderging in de liefde
En nu herinnert zij zich die man
Die haar die zang gaf
En ze zou haar ziel aan hem willen geven
Maar het is al te laat; het kruis was het einde
Ik weet niet of het moedig of laf is
Die fatale beslissing om de pijn met haar bloed uit te wissen
Die kwam door iemand die onbereikbaar was
Die niet weet dat men hem het geluk biedt
En vandaag vertellen ze
Dat ze de heilige foto in handen had
Van dat meisje en een vers
Voor die zwarte ogen die nooit zongen
Waar is hij?
Misschien in de lucht
Een liefde
Die zijn einde aangaf
