Tu Prisa

Ik kon het gisteren in je ogen zien,
je was zo ver weg, er was niets te zeggen,
jouw haast was een vogel die terug wilde keren
en de lucht achter te laten van de momenten die we leefden.

Met één blik liet je me begrijpen, en hoewel
je me al waarschuwde dat ik je kwijt was,
je mond loog tegen me, een kus, je ogen
had ik gesloten, als ik het niet had opgemerkt.

jouw haast, die ongeduldige haast van jou.
Waar roept het je toe terug?
Waar houdt het je vast
waardoor je niet kunt stoppen met terugkomen?
Waar gaan je vleugels heen,
die vleugels die niet vol raken
met de morgen en je altijd dwingen om door te gaan?

Het is een leugen dat ik twijfel en niet wil zien
dat de tijd de tijd is en eeuwige woorden
vergaan zoals ze soms komen en gaan,
naast de waanzin die in je benen volhardt.

Zo houd ik je in mijn gedachten en weet ik
je zoekt mijn mond en verbindt je lichaam met het mijne.
Ik wil er niet aan denken en heb je weer,
gevangen in het vochtige licht van een herinnering met haast,

die ongeduldige haast van jou.
Waar roept het je toe terug?
Waar houdt het je vast
waardoor je niet kunt stoppen met terugkomen?
Welke wind opende je vleugels van een vertraagde meeuw,
na het gebed dat niet genoeg is om je langer te stoppen?

Oh, ik kon het gisteren in je ogen zien,
dat de wereld altijd zoveel heeft dat je nog niet hebt gezien.
De vogels vertrekken, en de wind weer
speelt met je haar en nodigt je opnieuw uit om het te proberen,
als een frisse bries van je vluchtige glimlach.