Julieta

De nachten zijn een zee van woelige golven
Die soms herinneringen bij me brengen
En wat een herinneringen vliegen er vanavond
Van waar ze jaren geleden
In slaap waren gevallen
Herinneringen die in golven naar me toe komen
En andere tijden suggereren
Tijden van meer
Gemak is het woord dat me vandaag ontbreekt
En dat ik al zo lang niet begrijp
Ik heb niet meer dan een vage
Sentimentele zoetheid, treurig maar oud
Oud als de oude smaak van oude tranen
En oud als de muur van haar huis
Waar ze rennend verscheen
Hand in hand met haar zus
Toen ik haar aan het willen was
Meer dan alles wat ik wilde en vooral
Wat ik begrijp dat iemand van tien jaar wil

Hoe hield ik van Julieta
In die tijd kwam alles onder andere namen
Van het in het geheim van haar houden
Tot het leven met het vertrouwen dat ze van me hield
Achter haar vrolijke ogen
Werd het altijd samengevat in de gebruikelijke zin
En voor mij, alles werd omhuld door drie woorden
Zeker als de waarheid

Ik hield van Julieta
Toen ze naar elke plek keek zonder het te doen
Toen ze zich voorstelde en haar zwarte haren kamde
Zwart als nachten en lang
En lang als winters die nooit eindigden
Van dichtbij of ver weg
Alleen en zo alleen aan mijn zijde
En aan mijn zijde herinner ik me ze

Ik hield van Julieta
Toen ik me voorstelde dat ik al lang van haar hield
Toen ze me schreef dat ik haar liefde was
Wanneer ik het begrijp en bovendien wanneer ik het vandaag herinner
Zoet en treurig als tranen en kussen
Van wangen en van de kindertijd en van lang geleden

Ik hield van Julieta
Toen haar vader stierf en ze het te horen kreeg
Toen ze in de verrassing begon te huilen
En het schrift waarin stond dat ze van me hield
Altijd als het eeuwig was als de zon

Ik hield van Julieta
Toen ze naar haar grootouders verhuisde
Toen ze stopte met naar school te gaan met haar zus
Toen op een middag zoals elke grijze middag
Ze ver weg ging
Ver weg, verder dan waar alle dromen gaan
Die sindsdien zijn gekomen en vanavond
Herinneren ze me eraan dat ik als kind en in de middagen
Van Julieta hield