Boogie

Twee noten en het refrein zat al in de huid van die twee

haar lichaam gaf Afrikaanse vlagen, hij leek wel een krokodil

de saxofoons duwden door als een peloton fietsers in de aanval

en het nummer ging verder, steeds dieper in de lucht

die twee gingen door, van haar steeg een geur van koloniale tijden

die hem bereikte als uit een van die oude kruideniers

die de deur openhield voor de lente

iemand in de buurt begon te niezen,

de ventilator zoemde enorm van het plafond, uitgeput,

de saxofoons, gehypnotiseerd door haar bewegingen, verspreidden

geluiden van rubber en verf, van hem leer

de lichten flitsten over het Chinese gezicht van de kassière

die menthol rookte, anderen niesten zonder kwaad

en het nummer ging elegant verder, het orkest was vertrokken, steeg op

de muzikanten, één geheel met het plafond en de vloer,

alleen de drummer in de schaduw keek met boze blikken

die twee dansten goed, een nieuwe kassière verving de eerste,

deze had wolfachtige ogen en kauwde op Alaskaanse snoepjes,

die muziek ging door, het was een lied dat zei en niet zei,

dit orkest wiegde als een palmboom voor een vereerd zee

die twee wisten uit hun hoofd waar ze naartoe wilden

een vijfde persoon aarzelde

voor hij ging niezen,

daarna vluchtte hij in het niets

dit was een volwassen wereld,

die zich vergiste als professionals...