Un ramito de violetas
Cecilia
Een boeket van paarse bloemen
Ze was gelukkig in haar huwelijk
Hoewel haar man de duivel zelf was
Die man had een beetje een slecht humeur
En zij klaagde dat hij nooit teder was
Al meer dan drie jaar
Ontvangt ze brieven van een vreemde
Brieven vol poëzie
Die haar de vreugde hebben teruggegeven
Wie schreef haar de verzen, zeg me wie het was
Wie stuurde haar bloemen in de lente
Wie elke negen november
Zoals altijd zonder kaartje
Stuurde haar een boeket van paarse bloemen
Soms droomt ze en stelt zich voor
Hoe diegene zal zijn die zoveel om haar geeft
Het zou een man zijn met grijs haar
Een open glimlach en tederheid in zijn handen
Ze weet niet wie er in stilte lijdt
Wie haar geheime liefde kan zijn
En zo leeft ze van dag tot dag
Met de hoop om geliefd te zijn
Wie schreef haar de verzen, zeg me wie het was
Wie stuurde haar bloemen in de lente
Wie elke negen november
Zoals altijd zonder kaartje
Stuurde haar een boeket van paarse bloemen
En elke avond als haar man terugkomt
Moegestreden van het werk kijkt hij haar schuin aan
Hij zegt niets omdat hij alles weet
Hij weet dat ze gelukkig is, op zijn manier
Want hij is degene die haar verzen schrijft
Hij, haar minnaar, haar geheime liefde
En zij die niets weet
Kijkt naar haar man en zwijgt dan.
