Qué tarde que has venido

Wat een late komst,
zie je niet dat het winter is,
dat al mijn tederheid door het leven is verbrand.
Wat een late komst,
als in de vlammen van mijn hel
je alleen maar wonden achterliet
in plaats van een hart.

Wat een verschrikkelijke nachtmerrie
om te weten dat ik je verloor.
De nacht dat jouw trots
een dam tussen ons was.
Die nacht omhulde ik je,
schreeuwde: "Waarom... Waarom?..
En ik hief mijn gebroken vuisten,
verkrampte in jouw liefde.

Hart, huil niet,
het is de moeite niet waard
om haar liefde te herinneren,
als zij nooit goed was.
Mijn handen zijn leeg, leeg,
als de leegte van een afscheid.
Ze kunnen niet vergeven,
huil niet, hart,
want in jouw kloppen
draag ik haar vloek.

Wat een late komst,
zie je niet dat het winter is.
Mijn lippen zijn droog,
bitter als gal.
In mij zijn losgelaten
honderd woede van de hel
en ik ben nors en treurig,
net als een cipres.

Vanaf vandaag,
langs deze straat van mij,
zal de regen
jouw tranen van vandaag voor me zingen.
En bij elke zonsondergang,
de grimassen van een vergeving,
zullen vanuit de vergetelheid
jouw oude vloek brengen.