Palomita Blanca

Haar afwezigheid gaf me verdriet, en soms is haar herinnering een goed
Die snel verdrinkt in pijn, en niets troost me
Om steeds verder weg te gaan zonder haar te zien
Mijn stappen gaan vooruit en achteruit het hart
De koers die me zo wreed van haar wegneemt, steelt haar liefdevolle aanrakingen
En alleen de gedachte ziet haar, hoort haar betoverd
Kust haar vol verlangen, voelt haar aan mijn zijde
En zo ga ik, dromend, steeds verder weg

Witte duif die voorbij vliegt naar het huisje waar mijn liefde is
Witte duif, voor de treurige afwezigheid ben je als een herinneringsbrief
Als je haar ziet, degene die ik aanbid, zonder te zeggen dat ik huil, geef haar een hint
Over hoe bitter het is om zonder haar te leven, hoe het is om haar warme liefde te verliezen
Ga verder, paarden van mijn troep, want we zijn een wolk van een zwervende wind
En in een kwaad van afwezigheid gaat ons leven altijd naar de plek waar we afscheid nemen
Witte duif! Vlieg dag en nacht van mijn nest op zoek
En schrijf in de lucht met een rustige vlucht: Vergeet nooit, denk alleen aan jou

Diegene die nooit zijn geliefde op afstand heeft gelaten, weet niet de pijn
Die de ziel een harde straffen oplegt, die komt van dichtbij
Die af en toe haar naam noemt terwijl hij het pad meet
Kijkend daar in de schaduw naar de plaatsen die hij heeft achtergelaten
Ik heb haar tussen mijn armen zien huilen, ik heb haar gezien toen ik me omdraaide om te vertrekken
Haar warme zakdoek zwaaien, en dan steeds kleiner worden
Haar verre beeld, en in mijn ziel vergroot
Haar charme, en dit verdriet om haar niet meer te hebben.