Mis Flores Negras

Hé, onder de ruïnes van mijn passies
In de diepte van deze ziel die je niet meer verblijdt
Tussen stof van dromen en illusies
Bloeien verdoofd mijn zwarte bloemen

Zij zijn mijn pijnen, knoppen gemaakt
Met intense zorgen uit mijn ingewanden
Ze begraven hun wortels, zoals de varens
In de vochtige scheuren van de bergen

Zij zijn jouw afwijzingen en jouw straffen
Zij zijn jouw perfidies en jouw omwegen
Met jouw vibrerende en brandende kussen
In versierde, zwarte en koude bloemblaadjes

Zij zijn de herinneringen aan die uren
Waarin, gevangen in mijn armen, je in slaap viel
Terwijl ik zuchtte om de ochtenden
Van jouw ogen, ochtenden die niet van mij waren

Zij zijn mijn kreten en mijn verwijten
Verborgen in deze ziel die je niet meer verblijdt
Daarom zijn ze zo zwart als de nachten
In de ijzige polen, mijn zwarte bloemen

Bewaar dus dit treurige, zwakke boeket
Dat ik je aanbied van die sombere bloemen
Bewaar het, vrees niet: Het is een afval
Van de tuin van mijn diepe melancholie